Coronapaniek

Grote paniek in ons kleine kikkerlandje, want, Corona. De thermometers gaan als warme broodjes over de toonbank en ook de mondkapjes vliegen je om de oren. Hoewel, er komt inmiddels een tekort aan deze en tandartsen moeten die dingen omdraaien en opnieuw gebruiken omdat Tineke en Jan hebben ingeslagen voor een weeshuis. En dat terwijl de dingen niet eens helpen iets te voorkomen.

Ik was in Milaan twee weken terug. Een stedentrip die zou eindigen in een toffe wedstrijd Inter Milan – Sampdoria. Eenmaal aangekomen en een dag cultuur te hebben gesnoven, kwamen we moe maar voldaan aan in ons appartementje. Ik was mijn tanden aan het poetsen en hoorde luid gesteun van boven met een zure “neeeeeeee” er achteraan. Ik dacht eerst dat vriendlief een grapje maakte toen hij vertelde dat de wedstrijd, waar wij voor kwamen, was afgelast vanwege een uitbraak van het Corona virus. Niets was minder waar. ‘No match today’ prijkte het op alle borden rondom het magische San Siro toen we er die zondag aan kwamen.

Nu merkte ik er in Italië zelf verder weinig van. Wel liepen er uiteraard mensen met mondkapjes op, maar voor de rest werd de drukte van de stad er niet minder op. Uiteraard namen we zelf wel de nodige maatregelen. Niet te dicht bij mensen in de buurt, na elk wissewasje onze handen wassen. Ik bedoel, beter voorkomen dan genezen.

Het gekke was ook dat we alleen bij aankomst op Malpensa airport werden gecheckt en voor de rest helemaal niet meer, zelfs niet op Schiphol. En dat voor voor land dat totaal in paniek is.

Uiteraard heb ik wel contact gehad met het GGD en volgens deze instantie zou de kans vrijwel nihil zijn dat ik besmet zou zijn in de korte tijd dat ik in Italië verbleef.

Een week later begon het hoesten en hoewel ik geen koorts had, moest ik wel even aan dat verrekte virus denken. Er werden op tv tegenstrijdige dingen gezegd. Voorbeeld: er werd gezegd dat je één van de symptomen moest hebben om je te laten testen, maar aan de andere kant werd met klem geopperd dat je toch echt alle symptomen moest hebben alvorens de GGD een test aan je zou willen wagen. Uit voorzorg bleef ik thuis van mijn werk en heb ik de huisarts gebeld om eventueel een test bij de GGD te laten doen.

Inmiddels ging mijn verhaal, dankzij sensatiezoekers, bijna viraal en dat terwijl er niet eens iets aan de orde was. Ik ben zelfs door de directeur van de school van mijn zoontje gebeld met de vraag of er Corona heerste bij mij thuis. (Kun je nagaan welke route dit verhaal heeft afgelegd en wat er allemaal bij was verzonnen) Na mijn uitleg moest zij er uiteraard hartelijk om lachen.

Na veelvuldig contact met huisarts en GGD konden zij beoordelen dat er bij mij totaal geen sprake was van een bepaald virus en was ik gewoon verkouden. Natuurlijk fijn en een opluchting maar wat ik wél vind is het volgende:

Ik vind wel dat er laks wordt omgegaan met piepels die in een land zijn geweest waar het virus wél heerst. En dan hoeft het niet op de betreffende plek te zijn, maar ik bedoel, je komt ook op een vliegveld waar miljoenen mensen dwarrelen als mieren op een mierenhoop. Weet jij veel waar zij zijn geweest.

En als er dan mensen zijn die hoesten, koorts hebben of allebei en vragen om een test. Geef hen die dan. Zo kun je in ieder geval uitsluiten dat zij het hebben opgelopen in een land waar een oranje -soms zelfs rood- vakje aangegeven staat vanwege een uitbraak. Nu snap ik heus wel dat ze niet iedere malle Ep gaan testen, maar als je op de eerste plaats al in een risicogebied bent geweest, dergelijke klachten hebt én ergens om vraagt om gerustgesteld te worden, vind ik wel dat daar tot op zekere hoogte gehoor aan gegeven mag worden.

Als ik het had hè, dan weet ik in ieder geval wie ik flink onder zou niezen!