Het moederschap blijft voor mij soms een raadsel. Het ene moment ben ik ontzettend zeker van mijn zaak, terwijl ik soms met handen in het haar niet eens weet hoe ik ergens op zou moeten reageren.
Jaxx gaat nu sinds twee weken naar zwemles. Hij is absoluut niet bang voor water en ik ben ook echt niet bang dat hij ook maar een teen in een zwembad zou steken als ik er niet bij ben, maar toch vind ik het belangrijk dat hij zich weet te redden als hij wel per ongeluk te water raakt of iets dergelijks. Weet jij veel.
De eerste les mochten we er als ouders bij blijven om te zien hoe de badmeester het deed, hoe de sfeer was onder de kinderen en bovenal: hoe mijn eigen kind het deed in het water.
Jaxx moet al zijn hele leven voorbereid worden op alles wat komen gaat en dat heb ik met dit dus ook gedaan. Besproken, uitgelegd, vragen laten stellen en nog honderdmaal uitgelegd.
Hij leek het allemaal te begrijpen maar toch ging het helemaal mis toen het zover was. Hij had zijn rat mee -don’t even ask, dit is de knuffel die hem door alle moeilijke periodes sleept en dat terwijl ik voor zijn geboorte super lieve knuffels heb aangeschaft als lieveling- en zijn staart verdween nog net niet helemaal in zijn mond. Ik zag in zijn ogen dat hij dit absoluut niet ging trekken en mijn voorspelling werd werkelijkheid.
Toen hij op de bank moest gaan zitten bij de andere kinderen kroop hij zowat in mij met de tranen in zijn ogen. “Ik wil niet, mama. Ik wil dit echt niet.” Dit waren de woorden die hij bleef herhalen. Ik ken mijn kind langer dan vandaag en ik wist dat het hem niet ging worden als wij in de buurt zouden blijven. Ik heb -en ik kan weer bijna janken nu ik dit pen- hem meegegeven aan de badjuffrouw en we zijn weggelopen. De een zal zeggen dat ik dit goed heb gedaan, de ander zal mij een *&$*#^ moeder vinden nu. Toch voelde het op dat moment als iets wat ik moest doen. En geloof me, ik heb er moeite mee gehad. Met tranen in mijn ogen liep ik weg. Helemaal toen ik me omdraaide en ik hem gillend de mevrouw in kwestie zag slaan omdat hij zich los wilde wringen.
Gelukkig kon ik door het raam zien wat hij deed en hoewel hij in eerste instantie met zijn handen over elkaar op de rand van het zwembad zat, klom hij binnen vijf luttele minuten toch van de rand af en ging hij -soort van- meedoen met het lesje.
De laatste vijf minuten besloot ik toch weer binnen te gaan kijken en toen de badmeester daar lucht van kreeg zei hij: “Jaxx kan een trucje onder water, mama.” Ik keek vragend naar mijn zoon. Zijn blik herkende ik, want die kan ik ook geven als ik boos ben en dat ook wil laten merken. Zijn antwoord?
JENSANDTHECITY.COM 